تاریخچه نام مناطق تهران جمع اوری توسط اتوبار تهران و باربری تهران بزرگ
باربری تهران و اتوبار تهران در این مطلب قصد دارد شما عزیزان را با تاریخچه ی نام های مناطق تهران اشنا نماید تا بدانید که نام هر منطقه بر چه اساس و به چه دلیل انتخاب شده است البته لازم به ذکر است که نام تمامی مناطق تهران در اینجا ذکر نشده و تنها مناطقی یاد شده است که سند موسق تاریخی در مورد نام گذاری انها موجود بوده است .
باربری تهران بزرگ و اتوبار تهران بزرگ مفتخر است که اعلام دارد در تمامی این مناطق که در زیر ذکر شده است دارای شعبه های گسترده ی باربری منطقه و اتوبار منطقه می باشد و شهروندان هر منطقه می توانند با تماس با اتوبار منطقه و باربری منطقه در خواست خدمات حمل و نقل بار و جا به جایی بار و اثاث کشی و یا حتی کارگر ساده برای منطقه ی مورد نظر را نمایند امید است که بتوانیم با ارائه ی خدمت هر چه بهتر و جدیدتر رضایت خاطر شما عزیزان را جلب نماییم
منطقه جماران: مالک زمینهای جماران شخصی به نام سیدمحمد باقر جمارانی از روحانیان سرشناس در زمان ناصر الدین شاه بوده است. بعضی از ساکنان منطقه ی جماران معتقدند که در کوههای این محله از دیر باز مار فراوان و متعددی بوده و مارگیران برای دریافت مار به این ده می‌آمدند و انگیزه نامگذاری این منطقه یعنی منطقه ی جماران نیز همین بوده است(که به اصطلاح به آن جمع مارها یا ماران گفته می شود) و عده‌ای هم معتقدند که جمر و کمر به معنی سنگ و سخره ی بزرگ است و چون از این مکان سنگ‌های بزرگ به دست می آمده است و دارای معادن سنگ زیادی بوده، آنجا را جمران، یعنی محل به‌دست آمدن جمر یا همان سنگ نامیده‌اند.
منطقه لویزان: این منطقه از اشاعه روستای لویزان و شیان شمیرانات بوجود آمده که حائز آب و هوای بسیار مطبوع و خاک حاصل خیز در ماضی و حال است.
منطقه کامرانیه: زمینهای این منطقه یعنی منطقه ی کامرانیه در ابتدا و آغاز به میرزا سعیدخان، وزیر امور خارجه‌کشور تعلق داشت، و سپس کامران میرزا پسربزرگ ناصرالدین شاه، با خرید زمینهای حصاربوعلی، جماران و نیاوران، مردمان منطقه را ناچار به ترک زمین‌ها کرد و سپس آن جا را کامرانیه نامید و اجبار نمود که به این منطقه منطقه ی کامرانیه بگویند.
منطقه محمودیه : در این منطقه یعنی منطقه ی محمودیه باغی بوده است که متعلق به حاج میرزا آقاسی بوده است و چون نام او عباس بوده آنرا عباسیه می‌گفتند. سپس علاءالدوله این باغ کبیر را از دولت خرید و به اسم پسرش، محمودخان احتشام‌السلطنه، محمودیه نامید و از ان زمان کل ان منطقه را منطقه ی محمودیه نامیدند.
منطقه نیاوران: نام قدیم این منطقه یا منطقه ی نیاوران گردوی بوده است و بعضی معتقدند در زمان ناصرالدین شاه نام این ده به نیاوران تغییر کرده است
منطقه تهران‌نو : محله تهران‌نو و منطقه ی تهران نو از شمال به محله‌های نارمک، تهرانپارس و خیابان دماوند، از شرق به محله‌های تهران شرق و کوی زینبیه، از جنوب به دوشان‌تپه و خیابان ظفر و از غرب به محله‌های نیروی هوایی و قاسم‌آباد طهران نو متصل است.
خیابان‌کشی این برزن نظم هندسی دارد و خیابانهای شمال غربی به جنوب شرقی آن با بهره‌گیری از کلمه مهر به‌صورت مهربار، مهرافروز، مهرآور، مهرپرور و مهرآگین نامگذاری شده‌اند. البته بعد از انقلاب ۱۳۵۷ دگرگون کردن برخی از این نام‌ها، این نظم نامگذاری را به‌هم زده‌است. تهران‌نو دارای پنج میدان به نام‌های آشتیانی، اطلاعات، چایچی، لوزی و امامت(میدان وثوق) است.
منطقه تهرانپارس: در دههٔ ۱۳۱۰ شمسی خدایان هرمز از بزرگترین سرمایه داران زرتشتی شهرکی در شمال شرق طهران ساخت و نامش را تهرانپارس گذاشت. سپس احصاییه کثرت از زرتشتیان به آنجا مهاجرت کردند. خدایگان هرمز با مدد چند بدن از مهندسان نام‌آور خیابان بندی وجدول کشی آنجا را اتمام داد. ساختار شهرسازی تهرانپارس برپایهٔ اصول شهرسازی امروزین است که هم الان بعنوان احد از بهترین طرحهای شهری به آمار می‌رود. درگذشته تقسیم بزرگی از زمینهای تهرانپارس از آن زرتشتیان بود. الان تهرانپارس زیاد اشاعه یافته و در منطقهٔ ۴و۸ شهرداری طهران جای گرفته‌است. تهرانپارس دارای چهارمیدان است و شهرکهایی شبیه شهرک امید، شهید بهشتی، فرهنگیان و پارس در آن واقع شده‌است. از خیابانهای مهم آن بلوار تیرانداز، خیابان جشنواره، خیابان رشید، خیابان استخر و بلوار وفادار و پروین را می‌توان نام برد.
از آنجا که تهرانپارس درکوهپایه‌های جنوبی سلسله کوههای البرز و نزدیک به پارکهای جنگلی سرخه بارو و لویزان می‌باشد از آب و هوای احسان برخوردار است. از یادمانهای ارزشمند تهرانپارس که در فهرست یادبود ها ملی ثبت شده‌است دو باغ و عمارت را می‌توان نام برد. یکتا عمارت خدایان هرمز درباغ اناری واقع در خیابان استخر و دیگری رستم باغ با عمارتهای کهنه آن در فلکهٔ دوم تهرانپارس. رستم باغ که بدست خدایان رستم گیو ساخته شده نمونه‌ای از باغهای زیبایی است که زرتشتیان در کشورهند و چین نیز ساخته‌اند. تهرانپارس از شمال به بزرگراه شهید بابایی، ازجنوب به محله طهران نو و خیابان دماوند، از خاور به خاک سفید و از باختر به بزرگراه شهید باقری محدود می‌شود.
منطقه نارمک: نام محله‌ای واقع در شمال شرق تهران است. در ماضی دهی در ۹ کیلومتری جنوب شرقی تجریش و ۵ کیلومتری مسیر شوسهٔ دماوند به تهران بوده است.[۲]
محله نارمک تهران که به برزن صد میدان معروف است، حائز ۷/۱۲ کیلومتر مربع مساحت و سه ناحیه شهری است. ۸۹ هزار و ۱۰۳ خانوار با ۳۳۶ هزار و ۷۷۲ تن جمعیت دارد. این منطقه یگانه از قدیمی‌ترین مناطق تهران است که در قدیم، نام آن ده نارمک بوده است، یکتا از مناطق خوش آب و هوا و سردسیری طهران به آمار می‌رود. این محله که در ضلع شمالی محله تهران‌نو واقع شده، به به اتفاق محله تهرانپارس در دههٔ ۲۰ توسط فرانسوی‌ها ساخته شد.
این برزن حائز ۱۰۰ میدان سرسبز می‌باشد و میدان نبوت (هفت حوض) در نارمک حالت مرکزی و بازرگانی دارد و از شمال و جنوب به سی‌متری نارمک (خیابان آیت) و از شرق به غرب به خیابان گلبرگ متصل می‌شود. این محله حائز مسجدهای زیاد است که احد از مساجد سرشناس مسجد جامع نارمک در خیابان سمنگان است. نارمکاز شمال به خیابان پسین از غرب به بزرگراه پیشوا علی (ع) و از شرق به بزرگراه شهید باقری و از جنوب به خیابان دماوند و خیابان نظام‌آباد متصل می‌گردد. خیابانهای مهم آن آیت، شهید ثانی (۴۶متری نارمک)، هنگام، رسالت، سامان، سمنگان، دردشت، واپسین،انجام و مدائن و قنبریان و خیابان شیرمرد ... است.
این برزن در سال ۱۳۳۰ شمسی برای سکونت فرهنگیان آموزش و پرورش ساخته شد.
منطقه ونک: نام ونک تشکیل شده است از دو حرف (ون) به نام درخت و حرف (ک) که به چهره صفت ظاهر می‌شود.
منطقه یوسف آباد:منطقه یوسف آباد را میرزا یوسف آشتیانی مستوفی‌الممالک در شمال غربی دارالخلافه ناصری احداث کرد و به اسم خود، یوسف آباد نامید.
منطقه پل چوبی:قبل از این که شهر تهران به شکل معاصر خود درآید، دور شهر دروازه‌هایی بنا شده بود تا پدافند از شهر شدنی باشد. گرد از این دروازه‌ها، دروازه شمیران بود با خندق‌هایی پر از آب در اطرافش که برای عبور از آن، از پلی چوبی کاربرد می‌شد. امروزه از این دروازه و آن خندق پر از آب اثری نیست، اما این محل کماکان به نام پل چوبی معروف است.
منطقه شمیران:نظریات مختلفی در ارتباط با این اسم شمیران هستی دارد. یکتا از مطرح ترین دلایل عنوان شده ترکیب دو واژه زهرآگین یا شمی به معنای سرد و «ران» به معنای جایگاه است و در واقع شمیران به معنای جای سرد است. در ضمن در نظریه دیگری به انگیزه وجود قلعه نظامی در این منطقه به آن شمیران می‌گفتند و وانگهی بعضی نیز معتقدند که گرد از نه ولایت ری را شمع ایران می‌گفتند که بعدها به شمیران تبدیل شده است.
فرحزاد:این منطقه به دلیل آب و هوای فرح بخشش به این نام سرشناس شد. البته اسم اصلی آن «فره زاد» بوده و گویا به سبب ظهور آب در آنجا آنرا «توشه با عظمت» شمرده اند.[نیازمند منبع]
منطقه گیشا:نام گیشا که در آغاز کیشا بوده است اقتباس از اسم دو بنیانگذار این منطقه آقایان کینژاد و شاپوری می‌باشد.
منطقه منیریه :منیریه در موعد قاجار احد از محله‌های اعیان نشین طهران بوده و گفته شده اسم آن از نام زن کامران‌میرزا، یکتا از صاحب‌منصبان قاجر، به اسم منیر گرفته شده‌است.
منطقه داودیه (بین میرداماد و ظفر):میرزا آقاخان نوری صدراعظم این اراضی را برای پسرش، میرزا داودخان، خرید و آن را توسعه داد. این منطقه در پیش درآمد ارغوانیه نام داشت و در آینده به انگیزه ذکر شده داودیه نام گرفت.
منطقه درکه:اگر چه هنوز انگیزه اصلی نامگذاری این محل مشخص نیست اما برخی آنرا پیوسته به نوعی کفش برای جنبش در برف که در این منطقه کاربرد می شده و به زبان اصلی «درگ» نامیده می شده است دانسته‌اند.
منطقه دزاشیب (در نزدیکی تجریش):روایت شده است که قلعه بزرگی در این منطقه به اسم «آشِب» وجود داشته است و در ماضی نیز به این منطقه دزآشوب و دزج سفلی و در گویش محلی ددرشو می‌گفتند.
منطقه زرگنده:احتمالا دلیل نامگذاری این محل کشف سکه‌ها و اشیاء قیمتی در این محل بوده است. در ماضی این منطقه ییلاق کارکنان روسیه بوده است.
منطقه قلهک:کلمه قلهک از دو کلمه"قله” و "ک” تشکیل شده است که چکاد معرب کلمه کله، مخفف کلات به معنای قلعه است. عقیده اهالی بر این است که به انگیزه اهمیت آبادی قلهک که سه راه گذرگاه‌های لشگرک، ونک و شمیران بوده است، به آن (قله- هک) گفته شده است.
منطقه پل رومی:پل رومی در واقع پل کوچکی بوده که دو سفارت روسیه و ترکیه را هم متصل می کرده است. عده‌ای هم معتقدند که نام پل از مولانا جلال‌الدین رومی گرفته‌شده است.
منطقه جوادیه (جنوب تهران):بسیاری از زمینهای جوادیه متعلق به آقای فرد نزاکت بوده است که اهالی محل به او جواد آقا بزرگ فرنام داده بودند. مسجد جامعی نیز توسط جواد آقا کبیر در این منطقه بنا نهاده است که به نام مسجد فردانش هم سرشناس است.
منطقه سیدخندان:سید کهولت دانا و شیرین سخن بوده که قبل گویی‌های او ضرب المثل ملت در سی یا چهل سال پیش بوده است. دلیل نامگذاری این منطقه نیز ارج به این پیرمرد بوده است.
منطقه فرمانیه:در ماضی املاک زمینهای این منطقه از آن کامران میرزا نایب‌السلطنه بوده است و بعد از اجل وی به عبدالحسین میرزا فرمانفرما فروخته شده است.
منطقه آجودانیه:آجودانیه در شرق نیاوران پیمان دارد و لغایت اقدسیه پیوستگی پیدا می‌کند. آجودانیه از آن رضاخان بخت السلطنه وزیر قورخانه ناصرالدین شاه بوده، او آغاز آجودان مخصوص شاه بوده است.
منطقه اقدسیه:نام قبلی اقدسیه (تا پیش از ۱۲۹۰ قمری) بارو ملا بوده است. ناصرالدین شاه زمینهای آنجا را به باغ تبدیل و برای احد از همسران خود به نام امینه اقدس (اقدس الدوله) کاخی ساخت و به همین انگیزه این منطقه به اقدسیه سرشناس شد.سفرنامه و گردشگری
جوانمرد قصاب جنوب طهران جوانمرد قصاب نام یک شخصیت نیمه افسانه‌ای، نصف تاریخی، و آرامگاهی (بقعه) در تقرب شهر ری است . محله محیط این بقعه نیز محله جوانمرد قصاب نام دارد.این محل زیاد زیباست و به نسبت بقیه جاهای طهران از آلودگی کمتری رنج می برد .
در برخی یادبود ها کهن جغرافیایی و تاریخی نیز از مقبره جوانمرد قصاب یاد شده است و این گمان را پدید می‌آورد که چه بسا جوانمرد قصاب شخصیت تاریخی ناشناخته‌ای باشد. حمدالله مستوفی از مدفن او در ری و عبدالرزاق سمرقندی در ذکر وقایع از مدفن او در سرخس یاد کرده‌اند. به‌نظر قزوینی جوانمرد قصابِ مدفون در سرخس به جوانمرد قصابِ ری ربطی ندارد.[۴] امروزه نیز در جنوب تهران به سوی ری، در زمینهای منصورآباد در منطقه بیستم شهرداری تهران بقعه‌ای به نام جوانمرد قصاب هست که به احتمال زیاد پس از عهد فتحعلی شاه در (۱۲۱۲ـ۱۲۵۰) ساخته شده است.
ابیات لوحه قبرِ داخل بقعه نشان میدهد که صاحب آن را همان پیر افسانه‌ای صنف قصاب دانسته‌اند. برزن اطراف بقعه نیز جوانمرد قصاب نام گرفته و قصه جوانمرد قصاب برای مردم این محل، معروف و آرامگاه او زیارتگاه است. مقبره‌های دیگری هم در برخی روستاها به نام جوانمرد قصاب وجود دارد [۶] و احتمال دارد همه آنها مقبره‌هایی نمادین برای شخصیت افسانه‌ای جوانمرد قصاب باشند. قصابان افغانستان شب‌های جمعه به نام جوانمرد قصاب نذری می‌دهند و در حین مراسم، یکی از پیران خانواده، داستان جوانمرد قصاب را نقل می‌کند. [۳]
